Przy ul. Świętomikołajskiej  powstałą Aleja Pamięci Regionu Kozła, na której upamiętniono muzyków, budowniczych instrumentów oraz osoby, które zajmowały się badaniem, dokumentowaniem i propagowaniem muzyki ludowej. Na mosiężnych kręgach znajduje się 27 nazwisk, na których znajdują się daty ich urodzenia i śmierci, czym się zajmowali i z jakich miejscowości pochodzili. Tutaj zamieszczamy więcej informacji o tych wyjątkowych osobach oraz fotografie większości z nich.

Marcin Rybicki ze Stefanowa (1864-1938) – skrzypek, koźlarz, budowniczy instrumentów, współinicjator przywrócenia praktyki gry na mazankach. Przedstawiciel najstarszego pokolenia koźlarzy znanych z nazwiska, reprezentant dawnego, archaicznego stylu gry. W 1934 r. nagrywany i fotografowany przez J. Pietruszyńską, jego fotografia znalazła się na łamach “Ilustrowanego Kuriera Codziennego”. Grał na weselach z nierozpoznanym skrzypkiem oraz klarnecistą Walentym Krawczykiem, a także ze swoimi synami – skrzypkami Janem i Edwardem, który później tworzył z Tomaszem Śliwą i Janem Gniotowskim słynną kapelę koźlarską. Wnuk Marcina – Feliks (syn Jana) był skrzypkiem, co najmniej do 1972 r. grał z Edwardem Hirtem z Chrośnicy). Z kolei prawnukiem Marcina Rybickiego jest muzyk Robert “Litza” Friedrich, członek wielu formacji muzycznych, założyciel zespołu “Arka Noego”.

Walenty Brudło ze Starego Kramska (1869-1954) skrzypek, mistrz dawnego stylu gry na instrumentach ludowych, zwycięzca I Konkursu Muzyki Ludowej w Kopanicy w 1937. Bracia znali jeszcze tradycję grania na dudkach doślubnych i mazankach do obiadu weselnego. Walenty swój instrument (mazanki) sprzedał Sobieskim, którzy przekazali je do Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu. W latach 1945-47 został nagrany wraz z bratem przez Jadwigę i Mariana Sobieskich w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego.

Tomasz Brudło z Wąchabna (1873-1970), koźlarz, mistrz dawnego stylu gry na instrumentach ludowych, zwycięzca I Konkursu Muzyki Ludowej w Kopanicy w 1937. Tomasz został po raz pierwszy opisany i fotografowany przez Jadwigę Pietruszyńską (później Sobieską) w 1934 r. Rok później wziął udział w konferencji oświatowców rejonu siedleckiego w Godziszewie. Tomasz grał w kapelach koźlarskich z bratem Walentym oraz innymi skrzypkami, zwłaszcza Franciszkiem Białeckim (jeszcze po wojnie) i Franciszkiem Szymańskim.

Jan Gniotowski z Chobienic (1876-1956) – koźlarz, klarnecista, budowniczy instrumentów, znany jako “Duda” oraz “Gniot”. Grał na koźle na weselach w okresie międzywojennym, m.in. z Walentym Krawczykiem z Chrośnicy lub jako klarnecista m.in. z Piotrem Śliwą z Perzyn. W miesiącach zimowych występował w Chobienicach podczas spotkań z muzyką ludową organizowanych przez miejscowe Koło Śpiewu pod kierownictwem Mariana Pankaua (wspólnie z koźlarzem Stanisławem Felisiem z Grójca Małego i muzykami ludowymi Dopierałą z Godziszewa, Szczeszkiem i Gawłem zw. “Kostkiem”). W latach 1945-47 został nagrany jako koźlarz przez Jadwigę i Mariana Sobieskich w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego. W tym czasie grał na weselach oraz licznych wydarzeniach o charakterze lokalnym i państwowym jako klarnecista w kapeli z koźlarzem Tomaszem Śliwą z Chrośnicy i skrzypkiem Edwardem Rybickim ze Stefanowa. Grał także na weselach z koźlarzem Andrzejem Karpackim i skrzypkiem Piotrem Białeckim. W 1949 r. wziął udział jako członek powiększonej kapeli koźlarskiej z rejonu Zbąszynia w I Festiwalu Muzyki Ludowej w Warszawie. Z kapelą Śliwy wystąpił w filmie “Koźlarz znamienity”. Jeszcze po wojnie uchodził za znakomitego budowniczego kozłów. Jego wychowankiem był m.in. Tomasz Kotkowiak ze Zbąszynka.

Rodzinna Kapela Domagałów ze Zbąszynia. Ojciec Wawrzyniec ur. w 1878 roku był koźlarzem, budowniczym instrumentów, działał w Zbąszyniu przed i po II wojnie światowej. Nestor rodzinnej kapeli Domagałów, którą tworzył wraz z synami – skrzypkiem Janem, klarnecistą Franciszkiem, oraz niekiedy Florianem, Józefem, Leonem i Bronisławem. W latach 1945-47 kapela Domagałów została nagrana przez Jadwigę i Mariana Sobieskich w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego. Zespół cieszył się dużym powodzeniem na weselach i przy innych okazjach, niekiedy powiększał skład o muzykantów: Andrzeja Karpackiego z Nowego Dworu, Jana Gniotowskiego z Chobienic, Stanisława Raua z Mariankowa, Piotra i Tomasza Śliwów. Rodzinna kapela Domagałów muzykowała też na trąbkach, sakshornach (tenorowym, basowym), klarnecie i bębnie. Uczestnicy licznych wydarzeń ogólnopolskich i zagranicznych.

Tomasz Śliwa z Perzyn, Chrośnicy (1892-1976) – koźlarz, skrzypek, budowniczy instrumentów, pedagog. Najsłynniejszy muzykant Regionu Kozła, młodszy brat Piotra Śliwy. Urodzony w Perzynach, osiadł w Chrośnicy, działał też w Zbąszyniu. Grał na tradycyjnych dla swego regionu siesieńkach, koźle ślubnym i weselnym, mazankach i skrzypcach. Nagrywająca jego mistrzowską muzykę Jadwiga Sobieska nazwała go „nieporównywalnym koźlarzem”, a jego instrument „kozłem śpiewającym”. Kapela Tomasza Śliwy była po II wojnie czołowym tradycyjnym zespołem koźlarskim w regionie, miała wielkie wzięcie na weselach. Tomasz, ze sławą najlepszego wielkopolskiego koźlarza został od 1950 r. zatrudniony przez Antoniego Janiszewskiego jako nauczyciel klasy instrumentów ludowych w Ognisku Muzycznym, a następnie w PSM w Zbąszyniu. Na nazywany był „ludowym profesorem”. Uczył też muzyków z zespołu “Mazowsze”. Nagrywany i wizytowany po raz pierwszy w 1931 r. przez prof. Łucjana Kamieńskiego i grupę studentów muzykologii poznańskiej (jako skrzypek) i w 1934 r. jako koźlarz przez J. Pietruszyńską. W 1946 r. i kilkukrotnie w późniejszym czasie w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego został nagrany przez J. i M. Sobieskich, z którymi utrzymywał kontakt korespondencyjny. Brał udział w licznych festiwalach i konkursach, a także programach radiowych, telewizyjnych i filmach dokumentalnych jako instrumentalista i wytwórca instrumentów. Powierzono mu zaszczytną funkcję prowadzenia kapel koźlarskich na centralnych dożynkach w Warszawie. Laureat licznych nagród i odznaczeń, m.in. w 1959 r. zdobył III miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Kapel i Zespołów Ludowych w Llangollen w Wielkiej Brytanii (Walii) grając na skrzypcach w kapeli razem z Henrykiem Skotarczykiem na koźle i Bolesławem Urbanowiczem na klarnecie. Był też laureatem Nagrody im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej” w 1974 r. Jako budowniczy zasłynął kozłami o niezwykle szlachetnym brzmieniu, dopracowane w każdym szczególe. Zbudował łącznie ponad 70 kozłów dla innych koźlarzy, szkoły w Zbąszyniu, zespołów folklorystycznych oraz muzeów polskich i zagranicznych. Zrealizował rekonstrukcję kozła ślubnego według wskazówek J. i M. Sobieskich. Budował też m.in. mazanki i siesieńki (był autorem unowocześnionej formy tego instrumentu, zaopatrzonej w tzw. dymkę). Wybranym uczniom przekazał swoją wiedzę muzykanta i budowniczego.

Wincenty Szymon Dudek z Dąbrówki Wielkopolskiej (1894-1974). W okresie międzywojennym występował na weselach, grając na koźle w kapeli ze skrzypkiem Wojciechem Pitrem z Nądni i klarnecistą Janem Spychałą z Dąbrówki Wlkp. Po wojnie w składzie kapeli pojawił się skrzypek Paweł Budych. W latach 1945-47 został nagrany wraz z kapelą przez Jadwigę i Mariana Sobieskich w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego. Kapela koźlarska Wincentego Dudka występowała na wielu weselach w rejonie dąbrowieckim, była także związana z RZPiT w Dąbrówce Wlkp, którego był od 1951 instruktorem. Wówczas grał w kapeli ze skrzypkiem Ludwikiem Połomką i klarnecistą Wincentym Kleszką (późniejszym kierownikiem kapeli). Grał w zespole do ok. 1963 r.

Wiesław Sauter z Babimostu (1905 – 1996) – historyk, pedagopg, społecznik, popularyzator kultury ziemi babimojskiej, dokumentalista folkloru muzycznego, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, wyróżniony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”. Już podczas nauki w gimnazjum uczestniczył w pracach samorządu szkolnego i był harcerzem (przez 2 lata był drużynowym, potem hufcowym i zastępcą komendanta Chorągwi Zagłębiowskiej). W trakcie studiów w Poznaniu przez 2 lata był prezesem w Akademickim Kole Zagłębian i sekretarzem w Kole Polonistów. W Międzychodzie w latach 1935 – 1939 zorganizował i kierował Uniwersytetem Powszechnym. Po 1945 r. w Nowym Kramsku kierował Wiejskim Domem Społecznym Polskiego Związku Zachodniego (1946 – 1952). Od 1945 r. był członkiem i delegatem Stronnictwa Ludowego, później Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Od 1957 do 1972 r. był prezesem Lubuskiego Towarzystwa Kultury, a po 15 latach otrzymał tytuł honorowego prezesa. Na przestrzeni lat 1947 – 1984 uczestniczył w pracach rad narodowych: 1947 – 1950 był przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej w Babimoście i radnym Powiatowej Rady Narodowej w Wolsztynie, od 1950 r., od momentu utworzenia woj. zielonogórskiego, był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze.

Wacław Łakomy z Babimostu (1905-1986) – koźlarz, organizator życia kulturalnego, regionalista, współzałożyciel Społecznego Ogniska Muzycznego w Babimoście. Za swoją aktywną działalność na rzecz społeczeństwa i Ziemi Babimojskiej został odznaczony Złotym Krzyżęm Orderu Odrodzenia Polski.

Antonina Woźna z Przyprostyni (1907-1989) nauczycielka i regionalistka. Trafiła tu z nakazu pracy, ale z czasem pokochała to miejsce i od samego początku zainteresowała się kultura ludową obserwując i spisując ludowe wydarzenia, obrzędy, zwyczaje, wróżby, przyśpiewki. Zbierała elementy strojów ludowych, między innymi czepce, spódnice, kurtki i buty. Uczestniczyła w weselach, gdzie przyglądała się lokalnym zwyczajom i obrzędom, które na bieżąco opisywała. Popularyzacja lokalnego folkloru tanecznego i muzycznego to najszersza działalność Antoniny Woźnej. W 1937 roku założyła Zespół Regionalny „Wesele Przyprostyńskie”, współtworzyła też Muzeum Regionalne Ziemi Zbąskiej w Przyprostyni, które otwarto rok później.

Jadwiga i Marian Sobiescy z Poznania/Warszawy (1909- 1995), (1908 – 1967) małżeństwo etnomuzykologów, odkrywcy kultury muzycznej regionu, współinicjatorzy przywrócenia praktyki gry na koźle ślubnym, siesieńkach i mazankach.

Tomasz Kotkowiak (1909-1996) koźlarz, budowniczy instrumentów, nauczyciel gry na koźle, pochodził z rodziny klarnecisty Tomasza, mieszkającego w  Nieborzy w gminie Siedlec. Pierwszego kozła, na zamówienie ojca, wykonał dla niego Jan Gniotowski z Chobienic, który był także jego mistrzem w grze na tym instrumencie. W 1934 r, odnotowany przez J. Pietruszyńską jako muzyk z Nieborzy, trzy lata później wystąpił w pierwszym konkursie muzyki ludowej w Kopanicy (1937). Po wojnie osiadł w Zbąszynku, gdzie rozwinął ruch koźlarski. Był twórcą Kapeli Koźlarskiej „Kotkowiacy”. Był założycielem Ogniska Muzycznego i aktywnym działaczem Stowarzyszenia Muzyków Ludowych w Zbąszyniu. Wykształcił rzesze uczniów, którzy oddali hołd „Dziadkowi” w postaci pamiątkowego głazu w centrum Zbąszynka. Rodzinne tradycje koźlarskie Kotkowiaków kontynuuje obecnie wnuk artysty – Jerzy Skrzypczak.

Antoni Janiszewski ze Zbąszynia (1909-1985)- muzyk, twórca systemu edukacji muzycznej na instrumentach ludowych, dyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej oraz współzałożyciel Stowarzyszenia Muzyków Ludowych. To właśnie on, uczestnicząc w cymprze w 1972 roku w Nądni, wpadł na pomysł organizacji biesiad koźlarskich. A. Janiszewski był inicjatorem utworzenia we wrześniu 1950 roku Wiejskiego Ogniska Muzycznego, a po II wojnie światowej zorganizował pierwszy na Ziemi Zbąszyńskiej Dom Kultury. Ognisko rok później zostało upaństwowione, a w 1959 przemianowane na Państwową Szkołę Muzyczną I st. im. Stanisława Moniuszki. Antoni Janiszewski od samego początku działalności Ogniska zorganizował klasę instrumentów ludowych, którą powierzył Tomaszowi Śliwie z Chrośnicy jako najlepszemu, a zarazem autentycznemu koźlarzowi, skrzypkowi i twórcy instrumentów muzycznych regionu.

Edward Rybicki ze Stefanowa (1909-1983) – skrzypek, koźlarz, budowniczy instrumentów, współinicjator przywrócenia praktyki gry na mazankach. Syn koźlarza Marcina Rybickiego ze Stefanowa. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1934 r. przez J. Pietruszyńską jako koźlarz. Był jednak przede wszystkim skrzypkiem w kapelach koźlarzy: swojego ojca Marcina, Tomasza Hirta i Edwarda Hirta z Chrośnicy, Andrzeja Karpackiego z Nowego Dworu i wreszcie Tomasza Śliwy (od 1936), z klarnecistą Janem Gniotowskim z Chobienic, z którymi tworzyli słynną w regionie i popularną (zwłaszcza w czasie powojennym) kapelę. Grał też w kapeli Wacława Łakomego z klarnecistą Antonim Zawieją. Po II wojnie grał często na mazankach do kozła ślubnego, którego przywrócił do praktyki muzycznej Tomasz Śliwa. W latach 1945-47 został nagrany przez Jadwigę i Mariana Sobieskich w ramach rejestrowania wielkopolskiego repertuaru ludowego. W 1949 wraz z zespołem muzyków ludowych z rejonu zbąszyńskiego wystąpił podczas Festiwalu Muzyki Ludowej w Warszawie. Zajmował się także budową instrumentów, m.in. mazanek. Występował na licznych koncertach i festiwalach, także w filmach telewizyjnych. 

Wincenty Kleszka (1911-1987) – koźlarz i klarnecista z Dąbrówki Wielkopolskiej. Po wojnie grał na weselach (głównie na klarnecie) w kapeli Wincentego Szymona Dudka. Następnie związany z RZPiT Dąbrówka, także jako kierownik zespołu muzycznego. Po odejściu W. Dudka z zespołu utworzył stałą kapelę koźlarską wspólnie ze skrzypkiem Ludwikiem Połomką i klarnecistą Franciszkiem Tratwalem. Nauczał gry na koźle w Państwowym Ognisku Muzycznym, zorganizowanym przy szkole podstawowej w Dąbrówce Wlkp.

Edward Hirt z Chrośnicy (1915-1974) kożlarz, regionalista, budowniczy instrumentów.

Jadwiga Hirt z Chrośnicy (1919 – 2010) regionalistka, śpiewaczka, znawczyni stroju i haftu ludowego, animatorka ludowego ruchu muzycznego w Chrośnicy, laureatka Nagrody im. O. Kolberga (1989).

Franciszek Muńko (1920-1994) – koźlarz, skrzypek z Belęcina. Tworzył kapelę z Piotrem Białeckim (skrzypce) i  Franciszkiem Domagałą (klarnet).

Kazimierz Olejniczak (1921-2007) -fotograf, dokumentalista życia społecznego i folkloru Regionu ze Zbąszynia. Odkrywca szklanych negatywów C. Sikorskiego. Był miłośnikiem folkloru, szukał w nim inspiracji do swoich artystycznych ujęć. Liczne wystawy fotograficzne, zdobyte nagrody i pierwsze miejsca czy wyróżnienia, były nieustanną promocją Zbąszynia i okolic. W 1964 roku otrzymał pierwszą nagrodę w ogólnopolskim konkursie pt. „Wielkopolska 64” w kategorii kultury, za zdjęcie Zuzanny Chłopek w stroju ludowym. Pierwsza indywidualna wystawa „Folklor Ziemi Zbąszyńskiej (1965) ugruntowała jego artystyczną pozycję jako fotografa, a nie tylko rzemieślnika. Kazimierz Olejniczak miał także swój udział w powstającym na nowo Muzeum Ziemi Zbąszyńskiej. Dzięki wędrówkom z aparatem uwiecznił dla następnych pokoleń wiele nieistniejących już wiatraków, chat wiejskich oraz wydarzeń ważnych dla społeczności lokalnej.

Marian Kubicki z Przyprostyni (1924-2013) – skrzypek, regionalista, popularyzator kultury ludowej regionu, laureat Nagrody O. Kolberga (2004). 

Florian (1924-1996) i Marek Modrzyk (1952-2013) – ojciec i syn, budowniczy instrumentów ludowych z Nądni. Laureat Nagrody Kolberga. Wraz ze swoim ojcem Florianem zbudowali pierwszego kozła…w ukryciu. Były to lata 60. XX wieku. Spod ich rąk wyszło jeszcze ponad dwieście takich instrumentów, sto sierszenek, kilka dud oraz nieliczone ilości miniatur tych instrumentów. Od 1999 roku, do czasu aż nie zmogła go choroba, brał udział w Wielkopolskich Spotkaniach Budowniczych Dud i Kozłów, dzieląc się wiedzą i doświadczeniem z innymi. Laureaci nagród w ogólnopolskich konkursach na budowę instrumentów ludowych.

Pierwszego kozła zbudowali …w ukryciu. Były to lata 60. XX wieku. Spod ich rąk wyszło jeszcze ponad dwieście takich instrumentów, sto sierszenek, kilka dud oraz nieliczone ilości miniatur tych instrumentów. A jak to się zaczęło? We własnoręcznie napisanym życiorysie M.Modrzyk wspomina to tak: „ Będąc uczniem Szkoty Muzycznej w Zbąszyniu, w klasie instrumentów ludowych, uczyłem się wtedy grać na sierszenkach, podpatrywaniem starszych koźlarzy — pewnego dnia pojawiła się myśl, ze jednak przydałby się mi taki
instrument w domu. Zacząłem wiec prosić mego nauczyciela, Pana Tomasza Śliwę, o pomoc, który już wtedy miał ponad 70 lat. Odmówił mi jednak tłumacząc, iż wiek nie pozwala na tak ciężką pracę. Poprosiłem więc mego ojca Floriana o pomoc, który wtedy uchodził a tzw. „złotą rączkę” i znał się na wszystkim – ale akurat nie chciał się tego podjąć. Będąc nadal upartym, więc pod jego nieobecność w warsztacie, po kryjomu rozpocząłem pracę nad kozłem – zacząłem od strugania główki. Ojciec jednak szybko nakrył mnie, ale podszedł do sprawy z wyrozumieniem i powiedział: skoro jesteś taki uparty, to zobaczymy co da się zrobić”(…) I tak wspólnie rozpoczęliśmy pracę: ja potajemnie znosiłem mu elementy kozła (mój nauczyciel nie wiedział, że mu po lekcjach w ukryciu instrument rozbieram – oczywiście wszystkie części odnosiłem przed kolejną lekcją na miejsce), z których robiliśmy wzór, a co trzeba to odrysowaliśmy. Trochę podchwytliwie wyciągałem potrzebne informacje od mego mistrza – jakiego drewna trzeba użyć, jak wykonać stroik, z której trzciny, jakiego rodzaju, jakich terenów i tak dalej. W tamtych czasach żaden koźlarz nie bardzo chciał zdradzać innym swoich tajemnic. No więc krok po kroku jakoś dochodziliśmy do odkrycia kolejnych tajemnic budowy tego instrumentu., kupiliśmy i wyhodowaliśmy małą kózkę i…po jakimś roku – półtorej od rozpoczęcia prac, zagrał nasz pierwszy Kozioł!”

 

 

 

Czesław Prządka ze Zbąszynia (1933 – 1990) – klarnecista, koźlarz, budowniczy instrumentów nauczyciel gry na instrumentach ludowych, laureat Nagrody im. O. Kolberga (1990), wyróżniony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”.

Henryk Skotarczyk (1934-2021) – muzyk ludowy (koźlarz) i budowniczy instrumentów, jeden z pierwszych uczniów mistrza Tomasza Śliwy z Chrośnicy w klasie instrumentów ludowych w Ognisku Muzycznym, a następnie Państwowej Szkole Muzycznej w Zbąszyniu, założonej przez Antoniego Janiszewskiego. Występował podczas licznych przeglądów i festiwali w Polsce i za granicą. Wychowawca wielu pokoleń muzyków ludowych w Zbąszyniu i innych miejscowościach Regionu Kozła, znawca budowy instrumentów ludowych i muzyki tradycyjnej. Jeden z założycieli i wieloletni prezes Stowarzyszenia Muzyków Ludowych w Zbąszyniu. Laureat Nagrody im. Oskara Kolberga w 2008 r., uhonorowany wieloma odznaczeniami regionalnymi i państwowymi.

Franciszek Hirt z Chrośnicy (1937-2011). Koźlarz i budowniczy instrumentów, wnuk Tomasza – koźlarza z najstarszego pokolenia muzyków. Urodzony w Stefanowicach, dawniej Czeskie Stare na “Olyndrach. Naukę gry na koźle rozpoczął u swojego wuja Edwarda Hirta w 1951 r. Od 1952 r. uczęszczał do ogniska muzycznego w Zbąszyniu, gdzie jego nauczycielem był Tomasz Śliwa. Grał w kapeli ze skrzypkiem Leonem Kozłowskim ze Zbąszynia, klarnecistą i koźlarzem Franciszkiem Miebsem z Nowego Dworu, później muzykantami z Chrośnicy: skrzypkiem Franciszkiem Słocińskim i klarnecistą Władysławem Mazurem. W latach 90. XX w. kapela ze skrzypkiem Leonardem Śliwą była oficjalnym zespołem instrumentalnym SML w Zbąszyniu. Franciszek Hirt grywał na weselach, cymprach, zabawach tanecznych, też w nietradycyjnym składzie z trąbką i saksofonem. Występował też podczas Międzynarodowych Targów Poznańskich. Zdobył liczne nagrody podczas festiwali i konkursów folklorystycznych. Kapela “Chrośniczanie” z Chrośnicy w składzie koźlarz Franciszek Hirt, skrzypek Franciszek Słociński i klarnecista Władysław Mazur otrzymała nagrodę im. Oskara Kolberga w 1988 r. Jako budowniczy kozłów uchodził za najlepszego specjalistę w oprawianiu skór kozłowych, zaopatrywali się u niego muzycy i budowniczowie z okolicy. Był ostatnim koźlarzem z rodu Hirtów i z Chrośnicy.

Bernard Kasper z Przyprostyni (1947-2017),  muzyk, regionalista, mistrz gry na koźle, budowniczy instrumentów, członek kapeli „Wesela Przyprostyńskiego” i kapeli SML, wyróżniony odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

Leonard Śliwa (1951-2012) – skrzypek i regionalista. Entuzjasta wędrujący z mazankami i skrzypcami po wioskach i miasteczkach Regionu Kozła. Całkowicie oddany muzyce ludowej. Wierzył, że kapela kozła weselnego wraz ze śpiewem to najwartościowsze dziedzictwo przodków, które powinniśmy zostawić następcom. skrzypek, mentor młodych muzyków ludowych z Perzyn. Laureat Nagrody Nobla. Należał do najstarszego w Wielkopolsce Zespołu Regionalnego „Wesele Przyprostyń­skie” (założonego w 1937 roku), a także do zespołów działających przy zbąszyńskim Stowarzyszeniu Muzyków Ludowych. Był członkiem kapel koźlarskich, propa­go­wał grę na tych instrumentach nie tylko w sensie czysto muzycznym, ale też ogólniejszym – kulturowym. Chodziło bowiem także o podtrzymywanie lub przywracanie udziału ludowych muzyków w obrzędach i zwyczajach cyklu rodzinnego (wesele) i kalendarzowego (bożonarodzeniowe kolędowanie, zapustne cympry, dożynki). Inicjował powstawanie zespołów ożywiających ludowe zwyczaje kolędnicze, takich jak Pastuszkowi Grocze spod Zbąszynia, Kolędnicy Grocze z Dąbrówki Wielkopolskiej. L. Śliwa prowadził także naukę tradycyj­nego repertuaru wokalnego w zes­pole Perły – Sumsiodki w Siedlcu. Było to jedno z działań mających na celu odradzanie regionalnych tradycji muzycznych tam, gdzie już zaginęła, podejmowanych w miejscowościach leżących na „Szlaku Koźlarskim” (jak np. w Chrośnicy, Kargowej, Podmoklach Małych czy właśnie Siedlcu). Szczególną jego troską była działalność pedagogiczna, popularyzacja muzycznych tradycji wśród młodych pokoleń, za­chęcanie dzieci i młodzieży do szerokiego udziału w ruchu folklorystycznym. Uczył wielkopolskiej muzyki ludowej w różnych miejscowościach re­gionu: w Babimoście, Chrośnicy, Dąbrówce Wielkopolskiej, Przyprostyni, Siedlcu, Zbąszyniu czy w Koźlarskim Ognisku Muzycznym w Nowym Kramsku. Zabierał młodych muzykantów na liczne konkursy, festiwale, koncerty w kraju i zagranicą. 

Jan S. Prządka ze Zbąszynia (1958-2021) wybitny multiinstrumentalista (kozioł, sierszeńki, skrzypce, klarnet Es), nauczyciel i animator kultury ludowej, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Prezes Stowarzyszenia Muzyków Ludowych w Zbąszyniu. Organizator warsztatów koźlarskich i Szkoły Mistrzów Tradycji. Członek Zarządu Forum Muzyki Tradycyjnej w Warszawie. Uczeń klasy instrumentów ludowych mistrza Tomasza Śliwy, Zbigniewa Mańczaka. Spadkobierca rodzinnych tradycji muzycznych, laureat festiwali i konkursów, m.in. Ogólnopolskich Konfrontacji Kapel Dudziarskich w Poznaniu, Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym, „Sabałowych Bajań” w Bukowinie Tatrzańskiej. Zdobywca „Baszty” – Nagrody Głównej w kategorii solistów na koźle białym weselnym.